7e reisdag

Na ons lekkere ontbijt staan we om 8.30 uur weer startklaar. Ditmaal bij een andere bus en chauffeur. Iedereen blijkt toch een standaard plekje te hebben, grappig. We beginnen met heel hard voor Arie te zingen die jarig is. Hij wil graag dat de bus voor hem wordt versierd maar volgens Tineke hoeft dat helemaal niet want ze heeft Arie vanmorgen al versierd. :)
Eerst moeten we anderhalf uur rijden, altijd leuk om de omgeving te bekijken. Een stuk over een nieuwe snelweg die dit voorjaar geopend is, verderop zijn ze zelfs nog aan de weg bezig. Maar we arriveren op tijd voor de trein in Diakofto. We kunnen eerst nog koffiedrinken tegenover het station. Arie tracteert op speculaasjes en krijgt van de reisleiding een scheurkalender van Visje. Het lege speculaastrommeltje gaat in mijn rugzak. En nadat de oude loc en wagons zijn bekeken door een aantal geïnteresseerde mannen kunnen we instappen in het dieseltreintje. Dit rijdt op smalspoor 23 km maar wel 700 meter omhoog door een kloof. We rijden door veel tunnels en onder overhangende rotsen en zien mooie vergezichten en snelle waterstroompjes. Gezien de droogte van de afgelopen tijd is er volgens Helma 2 erg weinig water. Het is een leuke rit waarbij we proberen om toch mooie foto's te maken. Twee maal zie ik onder ons tussen de bomen een grote roofvogel die de waterstroom volgt. Prachtig. Als het heel steil wordt dan schakelt de machinist over op het tandrad in het midden van het spoor. Het is jammer dat de cabines niet echt berekend zijn op de maat van Hollandse mannen. Sommigen zitten echt klem!
In Kalavrita stappen we uit. We lopen dwars over het spoor heen en.... het begint te regenen. Maar na 2 minuten staan we bij Taverna Castro waar we gaan lunchen. Het is niet echt groot maar het eten is heel lekker en veel. Ria heeft al vlot sjans met de restauranteigenaar......... Eerst krijgen we Pasticho, een soort lange macaroni met gehakt en bechamelsaus. Het wordt gebakken op een grote plaat in de oven. Daarvan worden enorme stukken gesneden die pp worden opgediend. Ik overweeg sterk om mijn stuk met een van de andere dames te delen. Had uiteindelijk makkelijk gekund. Ik krijg net de helft op. Manlief help nog wat mee. Maar helaas. Een kwart blijft over en niet alleen bij mij. Vervolgens komt nog het toetje: Nostima. Een soort bladerdeeg met honing en sinaasappel. Ook op een plaat gebakken en in grote stukken pp uitgedeeld. Ik heb geen idee meer waar ik dat heerlijke stuk gebak in mijn buik moet laten maar krijg het slimme idee dat ik een lege koektrommel van Arie in mijn rugzak heb......
Met de paraplu op lopen we uit het eethuisje naar de bus die via een andere weg naar boven gereden is. Dan rijden we naar het oorlogsmonument in het dorp. Tijdens de 2e wereldoorlog waren verzetstrijders (de Partizanen) hier erg actief. Op 13-12-1943 werden als vergelding de inwoners bijelkaar gedreven. Vrouwen en kinderen werden in de school opgesloten en alle mannen en jongens werden buiten het dorp gefussilleerd. Totaal ruim 1400. De jongste was 12 jaar zo staat te lezen op de indrukwekkende betonnen platen die buiten het dorp staan met al hun namen er op. Er is ook een monument voor de vrouwen die uit de school (die inmiddels brandde) wisten te ontsnappen, hun mannen, zonen en kleinzonen dood zagen liggen en later toch wisten door te gaan met het leven. Vlak bij de platen met de namen is een soort kelder waar de dorpelingen tot op de dag van vandaag voor iedere gefusilleerde een lampje laten branden. De kelder is alleen toegankelijk voor nabestaanden. Met onze paraplu's en/of in regenjassen bespreken we de zinloosheid van deze moord. Terug in de bus zijn we een minuut stil en leest Henk het gedicht voor dat we in de kerk lezen bij het einde van het kerkelijk jaar: "Heer, herinner u de namen"
We rijden weer een uur naar Kastria, naar de grot van de meren. Bij toeval hebben dorpelingen deze grot ontdekt omdat er in de lente enorm veel water uit komt. Ze zijn er in de jaren 60 van de vorige eeuw naar toe geklommen en hebben de grot ontdekt. Door speleologen is de grot verder verkend en in kaart gebracht. Er zijn 3 niveaus en totaal zijn er 13 meren in de grot. Wij bezoeken niveau 2. Een gids leidt ons rond. We zien enorme zalen, heel hoog, water tot wel 5,5 meter diep, veel vleermuizen (er leven 5 soorten), hangende stalagtieten, staande stalagmieten, veelal na duizenden jaren aan elkaar vast. Sommige zien er uit als de pijpen van een orgel, andere meer als een kwal met tentakels of als een enorme hangende cantharel met golvende plooien van 20 meter hoog. Erg mooi. Na zo'n 900 meter moeten we weer om keren en terug lopen.
We drinken nog wat en zowaar buiten is het weer droog. De temperatuur is dan weliswaar maar 25 graden (15 graden in de grot) maar dat is voor ons Hollanders prima! Het is wel ruim 10 graden verschil met gisteren.
Dan weer de bergen uit, we zitten nu hoog, terug naar het hotel aan de kust in Tolo. Daar zijn we rond een uur of 18.15 uur. Samen met Margreet ga ik nog even een stuk lopen door het plaatsje. We zien leuke achterafstraatjes, mooie "patio"planten die hier overweldigend bloeien. Een moderne klokkentoren bij een kerkje. Cootje in de zee :),
We eten in het hotel van een buffet en hebben daarna weer onze avondbijeenkomst bij het zwembad.
Henk steekt de Paaskaars aan. Daarna vertelt Ria dat ze het bijzonder vindt om met deze Hervormde reis mee te zijn gegaan. Dat had ze een jaar geleden echt niet gedacht. Maar ze is blij dat ze deze stap heeft genomen in het vertrouwen dat het een mooie reis zou worden. Vervolgens leest ze uit haar poesie-album van vroeger het versje van haar moeder voor waarin staat dat ze altijd haar vertrouwen op de Heer uw God moet stellen. We zingen een lied. Daarna vertelt ze een verhaal voor over de boer en de ezel. De boer en zijn zoon gingen de ezel verkopen. Onderweg kregen ze veel kritiek wie wel of niet op de ezel zit of ernaast loopt. De moraal: Je kan het nooit voor iedereen goed doet. Paulus heeft dat zelf ook meegemaakt. Hij ging met God en toch doet hij het in de ogen van bepaalde mensen niet goed. Zie Handelingen 24: Paulus verwacht dat hem recht zal worden gedaan. Dan leest Ria een gedicht voor over vertrouwen en we zingen daarna 'k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God.
Ria sluit af met een tekst die ze vandaag in de nieuwe Visjescheurkalender van Arie zag staan: Vertrouw op God, maar zet de fiets wel op slot.
Daarna blijft de hele groep bij het zwembad kletsen en wat drinken.
Jolande